VOL(G)TA

Vooraleer ik je over mijn avonturen vertel wil ik toch nog even meedelen dat alle pagina's ondertussen zijn bijgewerkt. Dus, lezen lezen lezen!

Lake Volta bij zonsondergang

Een weekje weg, nieuwe oorden gaan opzoeken, Ghana herontdekken...

Wat beloofde een avontuur te worden is het ook geworden! 

De eerste halte van onze trip was Tamale. Daar verbleven we (Caspar en ik) bij onze goede vriend 'Pilsman'. Die we tijdens de Special Olympics hadden leren kennen. Ik denk van alle Ghanezen die ik hier heb ontmoet, hij de persoon is die me het langst zal bij blijven. Zijn huis wordt bewoond door meer dan 10 kinderen/jongeren, waarvan ik tot nu toe geen weet heb van waar ze allemaal komen, maar het zijn niet zijn kinderen. Het enige wat ik wel weet is dat hij voor ze zorgt. Geweldig! Daarom dat ik mijn T-shirts (zie foto) die ik van mijn vorige bachelorproef, en meegebracht heb van België, dan ook aan hem heb gegeven. Blijdschap alom. Was zelfs een beetje ontroerd wanneer ze me kwamen bedanken.

Oké verder nu. Van Tamale vertrokken we richting Bimbilla met de bus, die overvol zat. In Bimbilla sliepen we bij de familie van Pilsman en beleefden we een hilarische 'cockroach' ervaring. Nog altijd 'one to remember', hé Cas? Van Bimbilla ging het richting Kwanta met Kyabobo National Park. Enige kantlijn, het is moeilijk reizen op paasmaandag. Hebben dan ook noodgedwongen een veel te kleine wagen met 12 man in moeten nemen richting Kwanta. Maar dat maakt het natuurlijk ook een SUPER ZOTTE ervaring.

In Kyabobo National Park mochten we niet alleen rondlopen, waardoor we verplicht waren een Ranger in te huren. Mr. Happy was zijn naam! Ogenblikkelijk waren ook wij 'happy'! Van Kwanta rolden we verder naar MOUNTAIN PARADISE LODGE voor de eerste keer sinds ik in Ghana aankwam dat ik het gevoel had in een soort vakantiehuis te belanden. Dagje rust kwam niet ter sprake. Ochtend rustig aan en dan gaan lopen. De berg op! Hop Hop. Maar liefst 3u, maar wat voor een drie uur. Na twee dagen in het paradijs te overnachten besloten we een nognooiteerdergedanealterantieveformitastischeweg (uhum) te nemen. 2 maal de boot in. Maar oso rustgevend. 

                     Goeie grap, dat Hollands oranje!                                 Mountain Paradise Lodge

                 Lopen doe je met een vriend!               Laatste boottocht bij zonsondergang, romantisch!

De afstand terug naar het noorden was via deze weg heel wat langer, maar in tijd scheelde het ongeveer een dag en een half. Wat belangrijk is natuurlijk, als je nog wat werk in het ziekenhuis hebt af te werken. Van Kumasi namen we de TroTro terug naar Tamale. Daar verbleven we nog een nacht bij onze vriend Pilsman. Tot onze verbazing had hij voor onze een echte 'SMOG' (traditioneel Afrikaanse kledij) gekocht.

                         Wachten op het water...                        Hij liep, at en zag dat het goed was!

                         T-shirts Pardoes                                              Afrikaanse klederdracht

View over Kyabobo National Park

Meanwhile in Ghana...

African Sunset

Education: 'How to use malaria nets.'

Typical Upper East Region View

Bijna 2 maanden lang is Ghana (Bolgatanga) mijn thuis. Toen ik vertrok op zaterdagmorgen 1 maart, dacht ik:  ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ 

Want toegegeven het is nu niet bepaald DE reisbestemming van mijn dromen. Het is nu net die uitdaging, met mezelf en wie ik totaal niet ben, die ik wou aangaan. Ter voorbereiding had ik mezelf al een ‘worst case scenario’ voorgesteld. Ik zou ziek worden, teleurgesteld zijn, me ergeren aan de Afrikaanse cultuur, me niet kunnen aanpassen, misschien zelfs heimwee hebben naar het thuisfront. Niets zou nog werken in Ghana, ik zou ervaren hoe slecht het gesteld is met de gezondheidszorg  en in contact komen met een land in ontwikkeling. 

Maar vanaf het eerste moment dat ik aan kwam in Ghana en door Victoria in Accra werd opgehaald wist ik dat ik alleen zou hoeven te doen wat alle Afrikanen al een eeuwigheid doen: samen leven met elkaar. Het zou hectisch, chaotisch en vaak ook traag verlopen, maar ik zou nooit alleen of eenzaam zijn. Het komt altijd wel in orde.

Na 2 maanden heb ik mezelf overgegeven aan de Afrikaans cultuur. Ik denk niet meer na bij wat wel of niet goed verloopt. Of hoe ik zou willen dat het verloopt. Wanneer er een koe op de weg staat rij ik er gewoon voorbij, zonder stil te staan: ‘hé, er staat een koe op de weg!’ Elke avond ontmoet ik wel iemand om tegen te racen als ik naar huis fiets. Want, ongeacht de leeftijd (tot 60⁺-ers), ze vinden het allemaal superleuk om tegen een ‘solemia’ (blanke) te koersen. Ook hoor ik steeds vaker dat ze op straat mijn naam roepen: ‘Sam, Sam’!
Ok! Ik weet dat mijn naam Sven is en niet Sam, maar omdat de afrikanen echt enorm veel moeite hebben om mijn naam op een maar enigszins verstaanbare en redelijk juiste manier uit te spreken, heb ik mezelf maar een nieuwe naam gegeven. Sam dus. 

De voorbije drie weken stonden in teken van stage, distribution en malnutrition program, tijd door brengen bij mijn familie, voetbaltraining geven + wedstrijden spelen, begrafenis meemaken en ook voor de eerste keer wat lichamelijke kwaaltjes. Voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Ghana heb ik wat last gekregen van buikloop en vermoeidheid. Waarvan de laatste waarschijnlijk de grootste boosdoener is, in combinatie met de eentonige voeding. Mijn nachtelijk slaappatroon wordt gemiddeld 3x per nacht verbroken door de haan (om 3 en 5pm) en het moslimgebed. Dat de Ghanezen en hun LUIDE muziek er ook voor iets tussen zitten, moet ik ook eerlijk toegeven.

Hieronder vind je een filmpje met enkele indrukken van hoe een begrafenis er in Ghana aan toe gaat. Hier wordt het leven gevierd en is er weinig plaats om (lang) te treuren. In Ghana en andere Afrikaanse landen misschien wel de beste manier om er mee om te gaan.

Omdat het voetbalseizoen en trainingen hier ten einde lopen, een laatste impressie!

De dagen vloeien hier in elkaar over, zonder dat ik enige vorm van tijdsbesef heb. Het is mijn tweede thuis geworden!


Tot de volgende blogger...