Special School, Special Olympics, Special Time.

Vorige week stond volledig in het teken van jongeren met een (geestelijke) beperking. Na maanden van voorbereiding werd de eerste 'special Olympics' van Ghana georganiseerd. Het werd een week van trainen, verzorgen, lachen maar vooral een week van veel liefde. Heel wat leerlingen met het syndroom van down kunnen het dan ook niet laten je vast te pakken en te knuffelen. 
Omdat de leerkrachten zelf niet echt ondernemend waren hebben we zelf handen uit de mouwen gestoken, de kinderen geëntertaind, getraind en begeleid. Het was een bijzondere week. De eerste dagen heb ik samen met Caspar training gegeven. Woensdag zijn we dan in het stadion begonnen met de voorbereiding voor de 'special Olympic games'. Nu ja, voorbereiding. De Ghanese manier is zo chaotisch en ongestructureerd dat we de ene vertraging na de andere opliepen. Er moest bijvoorbeeld een olympische vlam zijn anders konden we gewoon niet van start gaan. 2 uur wachten was dan maar de boodschap. Typisch Ghanees dus. Hoe dan ook was het een zalige week die ik niet vlug meer zal vergeten. Omdat beelden meer zeggen dan woorden heb ik dan ook een filmpje gemaakt. Geniet.

Na maanden van sportieve afwezigheid ben ik terug begonnen met sporten. Elke avond geef ik voetbaltraining en om de 2 dagen ga ik lopen. Ook in Tamale ging ik lopen, maar deze keer niet in m'n eentje. Na enkele kilometers samen te rennen met Caspar begon tot onze verbazing heel wat kinderen met ons mee te lopen. Zalig.

Life it goes in Africa!

Omdat het niet voor iedereen duidelijk blijkt, wil ik toch nog even meedelen dat de pagina's van: regional hospital, missie malnutritie & hallo zuiden ook continue worden geupdateted dus kijken kijken kijken...

TONGO HILLS

DE JEEP

VRIJWILLIGERS

Deze zaterdag voor de eerste keer op uitstap geweest. Samen met de andere vrijwilligers zijn we naar Tongo Hills geweest. We zijn vanuit Bolgatanga met de jeep vertrokken over een hobbelige weg en natuurlijk in de achterbak. Niks leukers dan achterin zitten. De omgeving is er iets ruiger en ook de community van Tongo leeft er op een heel andere manier. Elke dag worden er dieren geofferd op een soort offersteen om de kwade geesten te verjagen, geluk te brengen of mensen te genezen. Ze hadden ook een offergrot, waar je op blote voeten en ontbloot bovenlichaam binnen moest. Het was leuk om er eens tussenuit te zijn. Alvast enkele sfeerfoto's om jullie een idee te geven.

Volgende week gaan we waarschijnlijk ook eens naar Paga waar de krokodillen zich bevinden. Paga ligt niet ver van de grens met Burkina Faso en was een belangrijke plaats voor slavenhandel. Bij de krokodillen wil ik een foto van mij in de de bek van de krokodil. (lekker stoer)

Deze week ben ik ook verhuisd van familie. De eerste weken verbleef ik in het centrum bij een leuke familie, maar het was er altijd druk en veel lawaai (ook 's avonds). Ik zit dan nu ook uit buiten het centrum (ongeveer 20min. rijden). Ik laat je dan ook graag kennis maken met de omgeving waar ik mij bevind. Enjoy!

Getting Started!

Het is reeds 7 dagen geleden dat ik ben vertrokken uit Brussel. Het duurde even voor ik in het noorden aankwam, maar hier ben ik dan toch maar eventjes. Ik ben nog steeds niet gewoon aan de hete temperaturen van ongeveer 40° graden en zweet me te pletter. Ik drink dan ook  makkelijk 5 liter per dag.

In het begin was het zoeken naar een plaats om aan de slag te kunnen met de laptop. In het bureau van 'Nurses On Tour' is er geen internet en dus moeilijk om het project verder te helpen ontwikkelen. Ik begin me dan ook te verdiepen in de theorie omtrent malnutritie en het distributieproject omtrent malaria. Werken doe ik in het 'Youth Harvest Foundation' bureau, wat je op de foto kan zien. Wanneer ik woensdag aan het werk was, kwam er even doodleuk een koe binnen gewandeld. Toch even schrikken, maar het went. :D We call it 'the African way of life'.

Gisteren was het Independence Day (zie foto) en was er een optocht op het St. Johns plein van het leger en alle scholen uit de streek. Best wel veel volk eigenlijk en het was leuk om zien. Hierdoor is het dus ook verlengd weekend en zijn de scholen en heel wat winkels gesloten tot zaterdag. 

Vandaag ben ik naar het Regional Hospital of Bolgatanga geweest, wat wil zeggen dat mijn papieren toch in orde zijn gekomen en tot in Bolga zijn geraakt. Het ziekenhuis zelf is best wel groter dan ik had gedacht (en ze breiden uit). Maandag kan ik er van start gaan, dus ben ik deze morgen nog naar de markt geweest achter stof, nadien naar de kleermaker en zondag zou het reeds klaar zijn. Kijk er naar uit om als verpleegkundige bezig te zijn, want tot nu toe was het voornamelijk researchen. Het Nurses and Midwives Council of Ghana, waar ik trouwens veel geld heb moeten voor betalen, hebben volgend programma voorgesteld: medical ward (2 weken), surgical ward (2 weken), paediatric ward (2 weken), emergency ward (2 weken) en dan wss nog General OPD en infection prevention unit (gecombineerd 1 week).

Volgende week gaan we met NOT voor het eerst op distribution naar een afgelegen compound aan de rivier van het dorp 'Balure'. Balure ligt in het gebied van Kasinna Nakana, niet ver van de grens met Burkina Faso. I'm looking forward to it.

Het avontuur is begonnen.

Na een vertraging van 4u, en het nemen van een andere bus, is het dan toch zover en ben ik onderweg naar Bolgatanga. Met een beetje geluk kom ik deze nacht omstreeks 5u aan (04/03).

Gisteren was de eerste dag op Afrikaanse bodem. Samen met de andere studenten en onze gastvrouw zijn we naar de kerkdienst geweest, het was dan ook een zondag. Velen hebben me voor vertrek de raad gegeven alles mee te nemen wat er op mijn weg komt, dus ga ik voor ‘the full African experience’ en daar hoort een Afrikaanse kerkdienst, met alle toeters en bellen ook bij. Na de middag, want een kerkdienst duurt ongeveer 3u, zijn we via het centrum van Accra naar het strand geweest.

Op het strand zijn (voor de vrouwelijke lezer) alle mannen afgetraind en in ‘great chape’ en (voor de mannelijke lezer) hebben de meeste vrouwen rondingen zoals je van een Afrikaanse ‘la mama’ mag verwachten.

De Afrikaanse mentaliteit van “we zien wel” en “het komt wel in orde’ is zeker waar en begint me nu al te liggen. Het komt altijd in orde, al doen ze er dan wel wat langer over. Het tempo ligt hier duidelijk lager dan in België, dus weg met het gehaast Belgisch leventje. Zalig! Het duurde bijna een half uur dit bericht te typen, dankzij de kleine ‘uhum’ (lees: serieus grote) putten op de onverharde weg. Ik vraag me af wat me nog allemaal te wachten staat, want we zijn nog maar net uit Accra vertrokken. 

Het Ghanees avontuur is dus begonnen, al besef ik nog steeds niet dat ik voor 3 maanden weg ben.