Meanwhile in Ghana...

African Sunset

Education: 'How to use malaria nets.'

Typical Upper East Region View

Bijna 2 maanden lang is Ghana (Bolgatanga) mijn thuis. Toen ik vertrok op zaterdagmorgen 1 maart, dacht ik:  ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ 

Want toegegeven het is nu niet bepaald DE reisbestemming van mijn dromen. Het is nu net die uitdaging, met mezelf en wie ik totaal niet ben, die ik wou aangaan. Ter voorbereiding had ik mezelf al een ‘worst case scenario’ voorgesteld. Ik zou ziek worden, teleurgesteld zijn, me ergeren aan de Afrikaanse cultuur, me niet kunnen aanpassen, misschien zelfs heimwee hebben naar het thuisfront. Niets zou nog werken in Ghana, ik zou ervaren hoe slecht het gesteld is met de gezondheidszorg  en in contact komen met een land in ontwikkeling. 

Maar vanaf het eerste moment dat ik aan kwam in Ghana en door Victoria in Accra werd opgehaald wist ik dat ik alleen zou hoeven te doen wat alle Afrikanen al een eeuwigheid doen: samen leven met elkaar. Het zou hectisch, chaotisch en vaak ook traag verlopen, maar ik zou nooit alleen of eenzaam zijn. Het komt altijd wel in orde.

Na 2 maanden heb ik mezelf overgegeven aan de Afrikaans cultuur. Ik denk niet meer na bij wat wel of niet goed verloopt. Of hoe ik zou willen dat het verloopt. Wanneer er een koe op de weg staat rij ik er gewoon voorbij, zonder stil te staan: ‘hé, er staat een koe op de weg!’ Elke avond ontmoet ik wel iemand om tegen te racen als ik naar huis fiets. Want, ongeacht de leeftijd (tot 60⁺-ers), ze vinden het allemaal superleuk om tegen een ‘solemia’ (blanke) te koersen. Ook hoor ik steeds vaker dat ze op straat mijn naam roepen: ‘Sam, Sam’!
Ok! Ik weet dat mijn naam Sven is en niet Sam, maar omdat de afrikanen echt enorm veel moeite hebben om mijn naam op een maar enigszins verstaanbare en redelijk juiste manier uit te spreken, heb ik mezelf maar een nieuwe naam gegeven. Sam dus. 

De voorbije drie weken stonden in teken van stage, distribution en malnutrition program, tijd door brengen bij mijn familie, voetbaltraining geven + wedstrijden spelen, begrafenis meemaken en ook voor de eerste keer wat lichamelijke kwaaltjes. Voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Ghana heb ik wat last gekregen van buikloop en vermoeidheid. Waarvan de laatste waarschijnlijk de grootste boosdoener is, in combinatie met de eentonige voeding. Mijn nachtelijk slaappatroon wordt gemiddeld 3x per nacht verbroken door de haan (om 3 en 5pm) en het moslimgebed. Dat de Ghanezen en hun LUIDE muziek er ook voor iets tussen zitten, moet ik ook eerlijk toegeven.

Hieronder vind je een filmpje met enkele indrukken van hoe een begrafenis er in Ghana aan toe gaat. Hier wordt het leven gevierd en is er weinig plaats om (lang) te treuren. In Ghana en andere Afrikaanse landen misschien wel de beste manier om er mee om te gaan.

Omdat het voetbalseizoen en trainingen hier ten einde lopen, een laatste impressie!

De dagen vloeien hier in elkaar over, zonder dat ik enige vorm van tijdsbesef heb. Het is mijn tweede thuis geworden!


Tot de volgende blogger...