14 april 2014
Het kon evengoed uit een horrorfilm komen. (voor wie niet direct een beeld heeft van een 'horrorfilm': Een horrorfilm, griezelfilm of gruwelfilm is een film waar angst het hoofdthema vormt. Tijdens deze films gebeurd het meer dan eens dat een psychopaat mensen opsluit, vermoord, verminkt,... kortom er komt veel bloed aan te pas) Elke keer wanneer ik me 's morgens klaarmaak en dit uniform aantrek, denk ik bij mezelf: 'Sven, wat kom je hier doen? Ga ik hier nu mensen verzorgen of vermoorden?' (haha) Op het vlak van wondzorg, zoals enkele vrijwilligers het omschrijven, lijkt het op oorlogse taferelen. Met de basis aan materiaal en middelen proberen we de patiënten zo goed als mogelijk te verschonen. (Ik neem het woord 'verschonen' in de mond, omdat dit ook het dichtst aansluit bij de wondzorg hier.) De wondzorg beperkt zich tot het proper maken van de wond, deels infectie vrij maken en een nieuw verband er omheen doen (jammer genoeg). Graag wil ik ook even stilstaan bij de pijngrens van de gemiddelde Ghanees. Als iemand waterstofperoxide op een open wonde (ter hoogte van de het scrotum-testis) giet om het te ontsmetten en je verroert geen vin, dan mag je stellen dat je een heel hoge pijngrens hebt. Dit om even duidelijk te maken dat er geen pijnstillers gegeven worden en dat pijn iets is wat hier niet getoond wordt. Tijdens mijn wondzorg sessies probeer ik de verpleegkundigen enkele basisprincipes mee te geven, want laten we eerlijk zijn dat er toch heel wat werk aan de winkel is op het vlak van steriliteit, organisatie, observatie, opvolging, ...
20 maart 2014
Mijn tweede week op de 'male medical ward' zit er bijna op. Opnieuw is het een bewogen week geweest met heel wat professionele, maar vooral persoonlijke ervaringen. Het is soms erg moeilijk en lastig om met de Ghanese manier van werken om te gaan. Ze begrijpen dan ook mijn frustratie totaal niet. Ik betrapte mezelf gisteren op het feit dat ik bezig was te tellen wie er morgen of overmorgen zou sterven. Ze doen weinig of niks aan de situatie van de patiënt en als ze de patiënt dan toch behandelen dan behandelen ze de symptomen in plaats van de oorzaak aan te pakken. Iemand met oedeem ten gevolge van chronisch hartfalen wordt Lasix gegeven, een Diclofenac (wordt hier trouwens bij elke patiënt gegeven) en zodra de symptomen enigszins in orde zijn worden ze ontslaan. Misschien ligt hier dan ook wel mijn doel als verpleegkundige op stage in het buitenland.
10 maart 2014
12 januari 2014
E-mergency
"Emergency! Please help me, Dr. Beat. Emergency!" Mylo vs Miami Sound Machine - Doctor Pressure. Het is eeuwen geleden (2005) dat ik dit nummer uit de radioboxen heb horen knallen, maar het is en blijft een superhit. Toen had ik in de verste verte geen idee dat ik ooit op de spoedafdeling zou werken. Laat staan in het ziekenhuis. De sound van de muziek doet je denken aan de eind jaren tachtig en laat nu net dit de tijd zijn waar ik het gevoel heb in terecht te zijn gekomen (en dan nog).
Met acht aan weerszijden liggen ze (de patiënten) op een rij naast elkaar, zonder te weten wat er gaat gebeuren en of er iets gaat gebeuren. Toch is het op 'the ward' muisstil of zo goed als. Als je weet dat motorongevallen hier een 'common problem' zijn en de breuken/wonden dan ook best heftig zijn, vind je het waarschijnlijk raar dat het hier muisstil is. Zelfs voor mezelf is het nog steeds wennen, want geloof me behalve in het ziekenhuis zijn de Ghanesen NOOIT stil.
We noemen het hier dan wel 'Emergency', maar het lijkt me goed jullie te laten weten dat de patiënten die hier binnenkomen makkelijk 4u of langer hebben moeten wachten voor er daadwerkelijk actie werd ondernomen. De verpleegkundigen zitten hier nog steeds vast aan het autoritair gedrag van de artsen, waardoor ze weinig tot geen actie ondernemen. Eerlijk gezegd misschien is dat ook niet slecht als je de basiskennis van vele 'nurses' bekijkt. Ze denken dan ook dat alles met medicijnen te genezen is (zelfs dwarslaesie na ongeval).
Het lijkt raar om te horen allemaal, maar ik vind het geweldig. Op die manier kan ik (in de mate van mijn kunnen en verantwoordelijkheid) actie ondernemen en redden wat er te redden valt. Tijdens mijn stage op Emergency kwam er man binnen na een motorongeluk. Zijn rechter onderbeen was zo goed als losgerukt van het bovenbeen alsook de slagader was zwaar beschadigd (onbestaand). Bij aankomst zeiden de verplegers doodleuk: "We have to wait for the doctor!" Wetende dat de Ghanese artsen hier altijd een zee van tijd hebben (er zijn er ook maar 6 voor heel het ziekenhuis), heb ik besloten zelf actie te ondernemen. Ik besloot het been af te binden om verder (dood)bloeden te voorkomen, nam bloed van de patiënt en zijn broer (die mee was gekomen), liet een kruisproef doen in het lab en hebben we zo goed als onmiddellijk (lees: Ghanese tijd 'onmiddellijk') bloed terug kunnen geven aan de patiënt. De arts arriveerde ongeveer 30 min. later en was verbaasd (op een positieve manier) wat ik reeds had gedaan. Ik werd dan ook uitvoerig bedankt, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Ze hebben het been van de man geamputeerd en drie dagen later is hij nog steeds in leven. Zowel op financieel vlak als op het vlak van overlevingskans was dit de best mogelijk oplossing, wetende dat het infectiegevaar hier enorm hoog ligt. Door mijn toedoen werd er zelfs een soort protocol opgesteld. De eerste keer tijdens mijn stage in het ziekenhuis hier dat ik ECHT het gevoel heb, te hebben kunnen bijdragen tot iets blijvend of waarvan ze echt hebben geleerd. Ik wens alle mensen hier op 'the Emergency ward' een goed herstel, want mijn tijd zit hier op.
Een SPOEDig weerzien en tot binnenkort.
8 april 2014
Voor zij die het nummer niet kennen.
Met acht aan weerszijden liggen ze (de patiënten) op een rij naast elkaar, zonder te weten wat er gaat gebeuren en of er iets gaat gebeuren. Toch is het op 'the ward' muisstil of zo goed als. Als je weet dat motorongevallen hier een 'common problem' zijn en de breuken/wonden dan ook best heftig zijn, vind je het waarschijnlijk raar dat het hier muisstil is. Zelfs voor mezelf is het nog steeds wennen, want geloof me behalve in het ziekenhuis zijn de Ghanesen NOOIT stil.
We noemen het hier dan wel 'Emergency', maar het lijkt me goed jullie te laten weten dat de patiënten die hier binnenkomen makkelijk 4u of langer hebben moeten wachten voor er daadwerkelijk actie werd ondernomen. De verpleegkundigen zitten hier nog steeds vast aan het autoritair gedrag van de artsen, waardoor ze weinig tot geen actie ondernemen. Eerlijk gezegd misschien is dat ook niet slecht als je de basiskennis van vele 'nurses' bekijkt. Ze denken dan ook dat alles met medicijnen te genezen is (zelfs dwarslaesie na ongeval).
Het lijkt raar om te horen allemaal, maar ik vind het geweldig. Op die manier kan ik (in de mate van mijn kunnen en verantwoordelijkheid) actie ondernemen en redden wat er te redden valt. Tijdens mijn stage op Emergency kwam er man binnen na een motorongeluk. Zijn rechter onderbeen was zo goed als losgerukt van het bovenbeen alsook de slagader was zwaar beschadigd (onbestaand). Bij aankomst zeiden de verplegers doodleuk: "We have to wait for the doctor!" Wetende dat de Ghanese artsen hier altijd een zee van tijd hebben (er zijn er ook maar 6 voor heel het ziekenhuis), heb ik besloten zelf actie te ondernemen. Ik besloot het been af te binden om verder (dood)bloeden te voorkomen, nam bloed van de patiënt en zijn broer (die mee was gekomen), liet een kruisproef doen in het lab en hebben we zo goed als onmiddellijk (lees: Ghanese tijd 'onmiddellijk') bloed terug kunnen geven aan de patiënt. De arts arriveerde ongeveer 30 min. later en was verbaasd (op een positieve manier) wat ik reeds had gedaan. Ik werd dan ook uitvoerig bedankt, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Ze hebben het been van de man geamputeerd en drie dagen later is hij nog steeds in leven. Zowel op financieel vlak als op het vlak van overlevingskans was dit de best mogelijk oplossing, wetende dat het infectiegevaar hier enorm hoog ligt. Door mijn toedoen werd er zelfs een soort protocol opgesteld. De eerste keer tijdens mijn stage in het ziekenhuis hier dat ik ECHT het gevoel heb, te hebben kunnen bijdragen tot iets blijvend of waarvan ze echt hebben geleerd. Ik wens alle mensen hier op 'the Emergency ward' een goed herstel, want mijn tijd zit hier op.
Een SPOEDig weerzien en tot binnenkort.
The Surgical Ward
 |
| Wound Care Episode 5 |
De wonden die ik hier te zien krijg, komen in ons Belgenlandje maar weinig voor (gelukkig) wat het voor mij wel heel leerrijk maakt. 90% van de wondzorg-patiënten komen ambulant naar het hospitaal (om 2 of 3 dagen). Om toch een vorm van continuïteit in de zorg te steken, probeer ik tips mee te geven zodat ze weten wat ze wel en niet mogen doen. Of er dan ook iets mee gedaan wordt blijft hun verantwoordelijkheid. Ik doe hier alvast nog even verder in de hoop iets na te laten bij de verpleegkundigen. Tuma Tuma.
 |
| How To? - Steriel werken & organisatie |
 |
| Educatie v/d wondzorg |
20 maart 2014
It's a hard knock life...
Mijn tweede week op de 'male medical ward' zit er bijna op. Opnieuw is het een bewogen week geweest met heel wat professionele, maar vooral persoonlijke ervaringen. Het is soms erg moeilijk en lastig om met de Ghanese manier van werken om te gaan. Ze begrijpen dan ook mijn frustratie totaal niet. Ik betrapte mezelf gisteren op het feit dat ik bezig was te tellen wie er morgen of overmorgen zou sterven. Ze doen weinig of niks aan de situatie van de patiënt en als ze de patiënt dan toch behandelen dan behandelen ze de symptomen in plaats van de oorzaak aan te pakken. Iemand met oedeem ten gevolge van chronisch hartfalen wordt Lasix gegeven, een Diclofenac (wordt hier trouwens bij elke patiënt gegeven) en zodra de symptomen enigszins in orde zijn worden ze ontslaan. Misschien ligt hier dan ook wel mijn doel als verpleegkundige op stage in het buitenland.
Zij noemen het de Ghanese manier van leven, maar zo zie ik het toch nog steeds niet hoor. Het is vaak dweilen met de kraan open, maar het heeft m'n ogen geopend. Als ik in België ben, waar we wel alle mogelijkheden hebben, ga ik dan toch op een andere manier naar sommige dingen kijken. Het ziekenhuis biedt bij ons nieuwe mogelijkheden voor vele patiënten of verzachten het lijden. Gisteren ben ik opnieuw een paar keer naar buiten gegaan omdat het met toch allemaal even te veel werd. Bij oudere mensen kan ik het nog makkelijk een plaats geven, maar bij kinderen is het echter een heel ander verhaal...
Daarom ook de sarcastische cartoon in het begin van dit blog bericht.
Hier onderaan zie je het verpleegkundig team waarmee ik het vaakst heb gewerkt. Ze doen wel hun best, maar hebben niet het vermogen verder na te denken dan wat de arts voorschrijft. Ze anticiperen dan ook niet op wat er gebeurd of net niet gebeurd. Vanaf de leeftijd van 45 jaar ben je hier een senior nurse, wat er op neerkomt dat je aankomt op je werk en de rest van je arbeidsuren slaapt. Dat is dan wel typisch Ghanees! ;)
10 maart 2014
Health Care in Africa!
Na heel wat gedoe ben ik vandaag begonnen in het Regional Hospital of Bolgatanga, de grootste in de streek. Laat je niet misleiden door de buitenkant van het gebouw, want 'believe me' de binnenkant is toch heel wat anders.
Iets voor 7 am was ik reeds paraat. Nieuwe uniform, nieuwe uitdaging. Om toch enige structuur in mijn werkwijze te krijgen vroeg ik hoe ze alle zorgen registreren of er een verpleegdossier was...
Had ik beter niet gedaan want net hierdoor kreeg ik nog minder overzicht. Meer dan 10 boeken met nonsens en onleesbaar geschrift. Het lezen van artsen voorschriften of het geschrift van de verpleegkundigen zal dan ook de grootste uitdaging vormen.
Het is best wel een shock als je de Belgisch ziekenzorg gewoon bent. Heb deze morgen m'n eerste 'snake bite' verzorgt, die eigenlijk best wel pijnlijk is. Raar ook om te zien hoe erg een patiënt (kind) afziet en er weinig aan gedaan wordt. Of er dan geschreeuwd, gebruld of geweend wordt, maakt voor hen niet uit. Het valt me ook op hoe sterk en geduldig deze mensen zijn. Een man die al enkele dagen in het ziekenhuis ligt wordt door verschillende artsen (volgens hen een moeilijk geval) besproken, gediagnostiseerd en behandeld. Hij is enorm mager, gedehydreerd, moet continue overgeven en is volledig futloos. Ik stelde hen dan ook de vraag of de patiënt al vocht kreeg toegediend (elektrolyten), of er eventueel een maagsonde mocht worden gestoken en of obstipatie een mogelijkheid was. 5 minuten later mocht er vocht worden toegediend, een maagsonde worden gestoken en mocht de patiënt naar de 'x-ray'. Bleek toen ook heel vlug dat hij geobstipeerd was.
In 2014 mag dan al heel wat mogelijk zijn, maar hier is er toch nog heel wat werk aan de winkel. Desalniettemin is het een super (leuke) ervaring, want het prikkelt je enorm. Je moet opnieuw (meer) gaan nadenken en oude methoden gaan toepassen. Wanneer wij altijd over alle tools beschikken hebben zij echt wel nood aan nieuw materiaal.
Ik ben alvast benieuwd wat er mij nog allemaal te wachten staat.
12 januari 2014
Dit is het dan HET Bolgatanga Regional Hospital, althans dit is een van de weinige foto's die ik op het net gevonden heb. Het zou een foto zijn van de intensive care afdeling of waarvoor het zou doorgaan. Hoe dan ook het geeft mij een idee waar ik de komende maanden als verpleegkundige vaak zal vertoeven. Zoals je kan zien zijn de middelen in het Zuiden beperkt, maar laat dit nu net de reden zijn waarvoor ik naar Ghana vertrek.
Ik wil kennis maken met verschillende tropische ziektes, de invloed van hun cultuur op de verpleegkundige zorgen, hoe zal ik reageren wanneer geen hulp kan of mag worden aangeboden, kan ik mijn ervaring die ik in België heb opgebouwd op een creatieve manier toepassen wanneer ik over minder middelen beschik, etc. Ik hoop dat deze stage mijn ogen opent, mezelf uitdaagt en verder ontwikkelt. Wat ik allemaal zal beleven kunnen jullie vanaf 1 maart '14 (waarschijnlijk wat later) volgen op deze pagina.
Tot dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten