Special School, Special Olympics, Special Time.

Vorige week stond volledig in het teken van jongeren met een (geestelijke) beperking. Na maanden van voorbereiding werd de eerste 'special Olympics' van Ghana georganiseerd. Het werd een week van trainen, verzorgen, lachen maar vooral een week van veel liefde. Heel wat leerlingen met het syndroom van down kunnen het dan ook niet laten je vast te pakken en te knuffelen. 
Omdat de leerkrachten zelf niet echt ondernemend waren hebben we zelf handen uit de mouwen gestoken, de kinderen geëntertaind, getraind en begeleid. Het was een bijzondere week. De eerste dagen heb ik samen met Caspar training gegeven. Woensdag zijn we dan in het stadion begonnen met de voorbereiding voor de 'special Olympic games'. Nu ja, voorbereiding. De Ghanese manier is zo chaotisch en ongestructureerd dat we de ene vertraging na de andere opliepen. Er moest bijvoorbeeld een olympische vlam zijn anders konden we gewoon niet van start gaan. 2 uur wachten was dan maar de boodschap. Typisch Ghanees dus. Hoe dan ook was het een zalige week die ik niet vlug meer zal vergeten. Omdat beelden meer zeggen dan woorden heb ik dan ook een filmpje gemaakt. Geniet.

Na maanden van sportieve afwezigheid ben ik terug begonnen met sporten. Elke avond geef ik voetbaltraining en om de 2 dagen ga ik lopen. Ook in Tamale ging ik lopen, maar deze keer niet in m'n eentje. Na enkele kilometers samen te rennen met Caspar begon tot onze verbazing heel wat kinderen met ons mee te lopen. Zalig.